Sögustund

Er undir áhrifum Bridget Jones. Hef komist að því af eigin rammleik að breska er í raun frekar torskilt tungumál. Eftir að hafa komist í gegnum helming bókarinnar án teljandi vandræða þannig lagað þá fékk ég að lokum nóg af sjálfri mér því sumt gat einfaldlega ekki staðist. Googlaði orðið "fag" því ekki gat það verið að helmingur persóna í bókinni spyrðu Bridget hversdagslega hvort hún væri með eins og eitt stykki samkynhneigðan karlmann á sér (undirrituð hugsaði með sér að varla gengju bretar með homma á sér.. eða hvort það væri kannski normið að eiga gay vin væri maður ung og efnileg framakona líkt og Bridget sjálf). 

"Bridget, do you have a fag?"

Bridget: "...have given up on fags.."

Að auki virtist hún vera viðstöðulaust að hætta að nota homma og síðan hafið notkun á þeim á ný. Hvers lags notkun það var á þessum mönnum fylgdi aldrei sögunni. 

Leitarvélin Google leiddi mig í sannleikann um hið sérlega orð "fag". Er þetta slanguryrði yfir sígarettu.. sem mætti ef til vill útfærast sem "retta" á góðri íslensku.

Við þessa merku uppgötvun hefur skilningur minn á veröld Bridget aukist til muna. Enn er er óvíst hvort lestur þessarar bókar er undirritaðri til framdráttar í lífinu almennt og hvort greindarvísitala lesenda bókarinnar muni hríðlækka með hverri lesinni blaðsíðu.

Ég er að minnsta kosti að skemmta mér ágætlega við lesturinn :)

XoXo
Anna :)

Hverfismyndablogg

Myndirnar segja alla söguna.. njótið vel! 

"Anna veistu hvað! Við erum komnar með ávaxtaskál!" var það sem ég fékk að heyra einn daginn þegar ég kom heim úr vinnunni. Óhætt er að segja að ávaxtaskálin var aftur kominn á sinn stað inn í skáp, ávaxtalaus, viku síðar. Einhver gleymdi að útskýra fyrir Hörpu að ávextir skemmast ef þeir eru á borðinu að marinerast í marga daga.

Við erum með fullkomna afsökun fyrir uppvasksleysi.. það eru  óprúttnir loðnir aðilar sem halda til í vöskunum.

Uppáhalds koddaverið mitt.. RIP. Móðir mín hafði ótal sinnum dæmt það til ævilangrar tuskuvistar í  tuskuskúffunni miklu inni í þvottahúsi. Ég bjargaði því alltaf jafnóðum.

Ég gat ekkert frekar sætt mig við dauða koddaversins, þess vegna hefur það öðlast nýtt hlutverk. Sem smekkur fyrir barnið sem við Harpa ætlum að eignast. Hér er smekkurinn frumsýndur í frábærum náttbuxum og jólainniskóm.

Við erum ekki með styttur í gluggunum.. 

Tveggja mánaða skammtur af hvítu sokkunum mínum, nýþvegnir og fínir.  Það tekur aðeins nokkrar klukkustundir að para þá saman... hentugt!

Nýi heimasíminn. Hann er að sjálfsögðu enn ótengdur. En gegnir engu að síður mikilvægu hlutverki í heimilislífinu. Harpa fékk að taka fyrsta símtalið sem var ótengt.

Hún fékk sláandi fréttir í gegnum fiðrað tólið.

Áttaði sig svo á því að síminn var ekki tengdur og var ánægð með að hún fékk kannski ekki svo slæmar fréttir.

Frystirinn okkar. Hér hefur mjög nýlega sprungið pepsi og bjór. .. nánar tiltekið fyrir nokkrum mánuðum. 

Skipulagshillan fyrir ofan ísskápinn. Ef maður finnur ekki eitthvað. Þá er dótið þarna.

Ég verð nú að setja inn nokkrar sætar af okkur hjónunum í sólinni á Café Paris í gær. 

Eiginlega alveg eins mynd.. alltaf ein til vara.

MR-ingarnir að njóta lífsins.

Smá teppastemmari í lokin.. :)

Sumarkremj og knús!

Vináttan

Gráferskt morgunloftið tók á móti mér þegar ég lauk upp dyrunum. Eins og köld sæng sem hefur verið viðruð í vorloftinu sem þú rífur af snúrunni og faðmar fast þá langaði mig að taka þennan morgunn í fangið á mér og kremja hann í örmum mér. Ég hafði lifað þónokkuð marga laugardagsmorgna um ævina en sjaldnast nýtt þá í dularfullt miðbæjarrölt. Hví nú? Hví ekki að halda uppteknum hætti?

Upptekinn háttur: 
Söðla um í blekkingarleiknum ógurlega sem hefst á föstudagskvöldum. Raða ofan í bleiku íþróttatöskuna ræktarfötunum á hnitmiðaðan hátt. 
Reyna að telja sér trú um að fjólubleiki adidas toppurinn sé ekki of fleginn fyrir ræktina og að þú ætlir algjörlega að mastera það átfitt í leikfimi á morgunn.
Setja niður annan íþróttatopp því þú veist að þú ferð síðan ekkert í skvísudæmið þrátt fyrir háleitar hugmyndir á aðfaranóttu æfingar. 
Setja niður hettupeysu því ekki viltu vera að menga augu meðræktarmanna með snjóhvítum, vantónuðum handleggjum. 
Stilla vekjaraklukku á óguðlegan tíma. 
BÁÐAR! 
Vera með 80.000 afsakanir á reiðum höndum fyrir því að að sé hrikalega óþroskuð hugmynd að mæta í Hreyfingu á því augnabliki sem vekjarinn hringir. 
Vakna eftir hádegi, teygja sig og toga, strjúka kviðinn og hefja hefðbundna hárreytingu sem endurspeglar áhyggjur þess efnis að ræktartaskan standi enn óhreyfð á miðju gólfi. 
Að vakningu lokinni telja sér trú um að ekki sé hægt að fara í ræktina að svo stöddu því aðeins séu 5 klst í lokun.

Hví ó hví?

Gamall vinur hafði óskað eftir aðstoð minni við val á fatnaði fyrir kvöldið. Við höfðum fyrir löngu síðan átt eitt kvöld saman, kvöld sem fékk mig til þess að efast um eigið ágæti í örskamma stund, kvöld sem ég hafði grafið og geymt. En ekki...

Vinátta. Hvernig virkar hún eftir svona uppákomur?

Þurr mölin tvístraðist undir flatbotna skónnum, úði féll og væða tók. Líf kviknaði á Laugaveginum. Ég sá hann nálgast óðfluga úr fjarska röskum skrefum. Hélt niðri í mér andanum. Líklegast var þetta rómantískasta órómantíska stefnumót sem ég hafði nokkurn tíma farið á. Regnið sem hafði gert sér það að góðu að setjast að í hárinu á mér eyðilagði annars ómögulegt hárið á mér, varð villt og úfið, en mér stóð á sama því ég þurfti ekki að vera óaðfinnanleg á þessari stundu. Fólkið var fullkomið, Laugavegurinn líflegur og regnið róaði mig.
Ég hafði gleymt hversu erfitt var að horfast í augu við hann. Brúnt og svart mættist í óraunverulegum skýrleika. Við gengum hægum skrefum í átt að engu. Fundum allt sem við leituðum að nema nákvæman tilgang þessarar verslunarferðar.

Takmarkinu hafði verið náð en við vildum ekki skilja hvort við annað. Við höfum staðnæmst á miðju Ingólfstorgi á meðal miðbæjarrottanna sem þutu framhjá okkur hver af annarri líkt og þúsundir rafeinda í leit að plús. Við vorum tvær óhlaðnar eindir, núllstilltar og leituðum einskis.

Regndropi draup niður á dökk augnhárin, sem við það blikkuðu tíðar. Dropinn lagði leið sína niður kinnar hans og minnti á líðandi tár. Tár sem aldrei yrði grátið mín vegna. Á þessu augnabliki leyfði ég mér að horfa á hann án þess að skammast mín. Ég virti fyrir mér línuna sem kjálkabeinið myndaði undir sléttri húðinni, svart sítt hárið, dökka augnumgjörðina og svartnættið í augum hans sem fangaði mosann í mínum. Hann steig skrefi nær mér svo ég gat heyrt taktfastan andardráttinn dynja á mér. Stakk svo upp á kaffi.

Ég var ekki þessi gerð sem fékk sér rándýran Americano en gerði það samt. Því í dag var ég ekki ég. Ég var Anna tveimur árum áður, hún gerði þessa hluti. Hún gerði það sem skilgreindi allt annað en hana. Hún var þessi gerð fyrir hann. Bara fyrir hann.

Nóttin í augum hans varð myrkari með hverjum sopanum á eftir öðrum svo ég gat ómögulega ráðið hvar svart hófst og brúnt endaði. Birtan í brosi hans lýsti upp andlit hans og skein á mig, blindandi svo ég átti erfitt með að stíga inn í rökkvaða spegla sálar hans. Við ræddum hluti sem óhætt var að ræða við manneskju sem hafði mörgum mánuðum áður haldið jafn fast utan um þig og þú um hana. Ómerkilegir hlutir. Óraunveruleg vandamál. Hann brosti sínu breiðasta og ég fann hvernig þörf mín fyrir samþykki hans jókst.

Hann reisti aðra höndina og strauk bikasvörtu hárinu á bakvið annað eyrað og horfði stíft á mig. Nappaði sjálfa mig við hið glæpsamlega athæfi að óska þess í hljóði að hann hefði strokið mínu hári á sama hátt.

Vinátta.

Ég hafði aldrei verið sérstök í hans augum. Hví nú? Svarið við þeirri spurningu var að ég var það ekki nú og hafði aldrei verið það. Við kvöddumst á þurran máta á annars votum degi. Snertingarleysið öskraði á mig svo það frussaðist yfir mig, við seinni athugun voru það líklegast þó bara rök veðuröflin. Ég gekk frá honum skælbrosandi upp í móti. Leiknum var lokið.

Erum við ekki flest öll sek um að hafa samband við löngu útbrunna loga sem eitt sinn dönsuðu dátt í stónni? Í þetta sinn var ég eldiviðurinn, þó ekki útbrunnin. Það má alltaf kveikja nýjan neista.. hins vegar er vonlaust að hita upp gamla ösku.

Anna Ýr

Hvergilandið

Tómt blað. Þetta er ekki einu sinni blað. Tilhugsunin um fjaðurpenna kitlar mig í nefið. Hvað varð um gömlu góðu  blekdollurnar, ritvélarnar og tippexið? Hvenær varð gamalt gamalt og nýtt nýtt?

Ég lít upp frá hinu galtóma blaði og við mér blasir sérkennileg sjón: Harpa skarpa á kafi inni í hinum virðulega ísskáp öll á ská og skjön á fullu að leysa eitthvað verkefni. Harpa hverfur lengra inn í ísskápinn svo ég varla sé í litla græna kjólinn hennar lengur. Þessi annars annkannalega sjón fær mig til þess að velta því fyrir mér hvort að ísskápurinn gæti verið anddyri inn í næstu veröld. Mig langar þá með. Hún keypti jú óhugnalegt magn af piparosti um daginn sem gæti hafa verið dulbúinn farmiði inn í þetta undraverða undraland. Ég toga aðeins í hárið á mér og nudda á mér augun.
"Það er allt að frjósa inni í þessum skáp" Harpa er greinilega ekki að borga sig inn með piparosti og ég er ekki að fara að hitta Michael Jackson í Hvergilandi.
"Ef að ég er að hækka þá er ég að lækka... eða bíddu" Harpa grunar ísskápinn um græsku.
Góði eiginmaðurinn sem ég er, stendur upp og sinnir henni. Hún er ekki sátt við blekkingarmátt ísskápsins sem hefur miskunnarlaust ruglað hana í ríminu og skellir hurðinni aftur. Ég kveð Michael í hljóði. Ég vernda karlmennsku mína líkt og eigið hold og blóð, þykist vita nákvæmlega hvað amar að ísskápnum og geng stolt frá loknu verki.

"Hvað segirðu?" Roðinn í kinnum hennar dofnar og græni liturinn í kjólnum spilar aðalhlutverkið á ný. Ljúfan sem hún er sest niður og hlustar á ómerkilegt rausið í mér.
"Það fékk mig virkilega til að hugsa" segi ég. "Ég hitti fyrir konu í dag. Hún sagði mér að það mætti enginn vera gamall á Íslandi í dag. Það væri ekki í tísku og að hér á landi væri æskudýrkun og vegna þessa væri hún undir miklu álagi. Er það satt?"
Konan sem ég þekkti ekki. Konan sem var um fertugt. Konan sem var alvöru kona. Konan sem var falleg. Konan sem hafði ekki hugmynd um það. Á fertugsaldri. Með verulegar íþyngjandi áhyggjur.

Hvað er Ásdís Rán gömul? Hversu gömul lítur hún út fyrir að vera?

Gerviaugnhár, gervibrúnka, barbítennur, litað hár, sléttað hár, krullað hár, klístrað gloss, vöxuð píka (já ég sagði píka og vax líka -  í sömu setningu), gervineglur og síðast en ekki síst gervibros.

Höldum áfram.. tómt wordskjal, tómt blað, gömul ritvél, fjaðurpenni?

Ég tilbið fallega gamla ritvél og fjaðurpenna af gamla skólanum sem kitlar mig í nebbann.

Hendi niður wordskjalinu sem er ekkert nema ómerkilegur gervipappír.

Ég hef í gegnum tíðina stundað þessar fegrunaríþróttir af kappi og ég mun ekki hægja á. Því þá hef ég ekki möguleikann á því að öðlast tímabundna fegurð lengur. En vissulega fær þetta mig til að hugsa. Þarf ég allt þetta til þess að finnast ég falleg þegar ég horfi í spegilinn, er ég tilbiðin ritvél eða er ég tómt wordskjal?

Því verður ekki svarað að sinni.

Eníbení

Skálmastríð

Afhverju átti ég svona mörg stykki? Heil hrúga af þeim í botni fataskápsins. Vitræna.

Þessar dökkbláu störðu á mig með fíngerðu sikk-sakk augnaráði. Þær höfðu ekki umvafið mig í hálft ár að minnsta kosti. Ég hlýt að vera að tapa glórunni. Gallabuxur geta vissulega valdið mannorðssviptingu komi menn þeim ekki upp um sinn óæðri enda, en þær eru alls kostar ófærar um að horfa á nokkurn mann.

Skyndilega birtist önnur skálmin út á mitt plastparketlagt gólfið. Örvæntingarfullt hjarta mitt sló í takt við aðstæðurnar. Líkami minn staðnaði í augnablikinu en heilabúið hafði aldrei verið jafn árvökult og nú. Skálmaropið dró sig saman, hægt en ákveðið og myndaði ógnvænlega öfugsnúna skeifu. Tók það síðan óvænta stefnubreytingu og virtist undir lokin brosa til mín á værukæran og móðurlegan máta.Mér tókst að sýna merki um meðvitund og tyllti höfðinu til hliðar.

"Viltu ekki prófa?" mælti buxnaskálmin pollróleg.

"Prófa?" svaraði ég án þess þó að botna nokkuð í því afhverju ég sæti hér varnarlaus á rúminu mínu, kviknakin, nývöknuð og snargeðveik að vanda haldandi uppi stórundarlegum samræðum við ítalskar gallabuxur.

"Ég held þú komist í." segir skálmin siðblinda. Dauðir hlutir hafa ekkert með það að gera að vera að tjá sig á fimmtudagsmorgnum.

"Því trúi ég nú tæplega mín kæra" segi ég og fyllist skammvinnum viðbjóði þegar ég horfi niður á lær mér. Glætan! Næsta víst er að ég rís upp steinhissa á því að hríðskjálfandi leggirnir beri mig og leiði mig í humátt að nærfataskúffunni. Svart, svart skal það vera í stíl við þetta frábæra morgunatriði þrátt fyrir marga litríka möguleika. Mér verður litið í spegilinn, sem sýnir mér grámyglaðan og hversdagslegan raunveruleika haldast í hendur í annars saklausum nærfötum. Ákveð að hegna sjálfri mér við betra tækifæri fyrir það eitt að geta ekki einu sinni verið glaðleg innan klæða.

Ríf málglöðu brækurnar upp af gólfinu og treð mér í þær með offorsi svo ég þaggi örugglega í þeim og endurheimti heilbrigt geðrænt ástand að nýju. Mér til mikillar undrunar komast þær upp um mig. Jókerinn hefur líka verið unninn á þessum lottómiða því að ég get líka hneppt! (yesss!) Mér rennur reiðin samstundis og strýk lærin í þeim tilgangi að þakka buxunum greiðann, munnræpuna og frekjuna.

Heilsuátakið mikla hefur nú varað í rúmar tvær vikur og ég gleðst mikið yfir litlum sigrum líkt og þessum.

Það er eins gott að ég fái fría heimsendingu af svona draumaprins með næstu gallabuxum! :)

Veriði óhrædd lömbin mín, ég mun aldrei tala við gallabuxurnar mínar fyrir framan ykkur. En í guðs bænum ekki þagna! :)


Kveðja,
Anna létt á brá!

Forboðinn laugardagur

Innyflin eru klóruð úr mér, hvert á eftir öðru. Má skeifugörnin að minnsta kosti verða eftir? Svo svangi maginn minn fái aftur að borða, geriði það?

Kunnuglegt en jafnframt pirrandi væl í eyrum mínum fær mig til þess að rísa upp frá dauðum. Ofurlítil skíma af dagsljósi sleppur inn fyrir augnlokin í annars rökkvuðu svefnherbergi. Það rennur upp fyrir mér að ég geymi enn öll iðrin mín í einangruðu svartholi sem ég kýs að kalla maga í hversdagslegu tali. Í framhaldi af því skáskýt ég glyrnum mínum að kisa sem starir sakleysislega á mig tilbaka, teygir úr sér líkt og til þess að gera jafn lítið úr aðstæðunum og hann getur, plantar sér síðan góðlátlega ofan á andlitið á mér án þess að gera sér nokkurra grein fyrir því að ég er enn að jafna mig eftir "spiderman catwalk" atriðið vinsæla sem á sér stað reglulega undir rúminu mínu.

Ég var aldrei venjuleg, hvorki í dag né í gær. Velti því fyrir mér afhverju ég í ósköpunum haldi að jafn furðulegur fjórfætlingseigandi og ég sjálf muni geta alið upp tiltölulega eðlilegt gæludýr samkvæmt heimsmælikvörðum sem að telur sér ekki trú um að það geti gengið á hvolfi eins og andsetið stúlkubarn á rúmdýnu með tilheyrandi styrjaldaróhljóðum, krafsi og klóri. Hef það í hugsa næst þegar ég vakna upp með harmkvælum haldandi að ég þurfi að eyða þessum laugardagsmorgni í það að skúra upp eigin innyfli. Blessunarlega þarf ég einungis að þurrka af eigin geðheilsu og gera afskaplega heiðarlega tilraun til vakningar.

Mér hafði verið gert það ljóst að ég ætti að sofa og hvíla mig þennan heilaga laugardag. Ég gerði það en það voru engin fyrirmæli gefin um það hvað ég mætti og mætti ekki gera eftir að draumalandsheimsóknartíma lyki. Lagði þar af leiðandi inn formlega beiðni þess efnis til ólögulegs líkama míns hvort hann væri ekki til í að hrista aðeins upp í okkur. Hulstrið (líkaminn) samþykkti það svo við örkuðum af stað saman í Hreyfingu í þeim tilgangi að snyrta kjötið eilítið.

Þær ganga rösklega inn í hópum, dreifa úr sér, týna af sér spjarirnar hver af annarri. Sumar hafa þróað með sér bilaða, háþróaða tækni sem gerir þeim kleyft að komast í sturtuhæft form án þess að skíni í bert hold. Eva Eden væri sjálfsagt búin að hakka í sig heilt bretti af forboðnum eplum úr Bónus í Holtagörðum sæi hún til spéhræðslu íslenskra kvenna í búningsklefum siðlausrar Reykjavíkurborgar. Þegar að fullþroska kvenfólk er farið að melta og japla á eigin handklæði til þess að fela berin og bossann fyrir öðru kvenfólki þá finn ég fyrir meðaumkun. Þið eruð búnar í ræktinni, frekari handklæðisleikfimi er óþörf! Aldrei að brenna meira en maður þarf og allt það! Eva var alveg með þetta, hún og litla pjatlan hennar gengu saman í gegnum súran og sætan frumskóg óvissunnar óhræddar með dúllurnar flaksandi.

Konurnar smjatta á sama hlutnum í er virðist marga hálftíma. Ég velti því fyrir mér hvort þær hafi jafn gott þol í ræktinni og þær hafa í kjálkunum til að þvarga um það í hvert skipti sem þær hittast í mátunarklefanum hvað það sé dásamlegt að mæta svona snemma í ræktina um helgar því þá sé allur dagurinn eftir. Ég fjarlægi sjálfa mig úr þessum aðstæðum, spígspora upp stigann og tel mér trú um að minn dagur verði jafn æðislegur og þeirra eftir spriklið.

Átta mig á því eftir um það bil fimm mínútur á skíðatækinu að ég ætti betur að hætta að dæma þessar duglegu konur sem rifu sig upp á laugardagsmorgni því ekki hef ég nokkurt einasta þol í að mæla einu sinni stakt orð vegna töluverðrar mæði eftir nokkrar mínútur í level 5!

Lovemail, hatemail og allar græjur allt vel þegið innan skynsamlegra marka! Það er með öllu óheimilt að taka þetta blogg alvarlega eða hátíðlega.. :)

Kveðja,
Anna

Hrátt blogg :)

Í ljósi þess að vinsældir gamla bloggsins voru gríðarlegar (hef fengið í hendurnar mjög flóknar tölfræðilegar upplýsingar sem gáfu það til kynna að um fimm fastagesti var að ræða og enga ófasta gesti sem fylgdust með blogginu heitna, sem verður að teljast hreint ótrúleg aðsókn) þá hef ég ákveðið að þjófstarta nýrri þankalaug.

Hér verður hægt að fylgjast með hinu lítríka lífi á Hverfisgötunni ft. Harpa, Anna og loðboltarnir, heilsuátaksárangri (þær færslur verða síðan teknar saman í sérlegt bókabindi: "Sérlegar afsakanir" og ef guð gefur okkur: "Afsakanir framhald II". Get ekki ímyndað mér annað en að femin.is verði æst í að selja þessar elskur eins og heitar lummur. Virkileg þörf er fyrir safn afsakana fyrir fólk eins og mig.. T.d. er orðið mjög þreytt að vera ristarbrotin í þriðja sinn) og hreinlega allt sem að mér dettur í hug að þvarga um.

Bloggið er hrárra en sushi enn sem komið er og allir hata sushi (Ekki reyna þetta, þó það sé borið fram með hallarmáli, ferkantað, hornrétt, prjónætt og í dásamlegum plastbakka með loki skreyttu með slaufu þá er þetta hráætis- og hrægammarán um hábjartan dag og verður ekki samþykkt til átu í nánustu framtíð). Ég lappa upp á síðuna fljótlega :)

Kveðja, Anna Ýr